In 1964 komt The Krew Cats met Ray Thomas en Mike Pinder terug van een tournee uit Duitsland. Na het succes van met name The Beatles en Cliff Richard in die tijden, treffen Thomas en Pinder een enorme hoeveelheid bandjes aan in hun geboorteplaats Birmingham. Uiteraard verwacht iedereen hun succes te evenaren. Tegelijkertijd studeert John Lodge nog en speelt in amateurbandjes. Om te kunnen overleven in die chaos is de enige mogelijkheid een plaatselijke superband te beginnen: The Moody Blues 5, later de M&B5 om ten slotte te eindigen bij The Moody Blues.

Manager Tony Secunda slaagt erin hun een paar plaatjes te laten opnemen voor Decca, waarvan een Go Now heet, die wereldwijd succes kreeg. De LP The Magnificent Moodies is wel goed van kwaliteit maar verkoopt te weinig en in 1966 verlaten Laine en Warwick de groep. De groep speelt tot dan Rhythm and Blues. De The Moody Blues is dan op sterven na dood. In een uiterste poging de groep te redden trekken ze John Lodge en Justin Hayward aan. Pinder en Thomas kennen Lodge nog uit hun tijd van El Riot and The Rebels. Justin Hayward is een soloartiest, die nog wel een single heeft opgenomen met The Wilde Three. Hun muziekstijl wijzigt drastisch (mede op aandringen van Decca) en zou leiden tot een van de eerste groepen binnen de stijl Symfonische rock.

Het album Days of Future Passed uit 1967 leverde 2 gigantische hits op, te weten Nights in white satin en Tuesday afternoon. De muziek op dit album had weinig overeenkomsten meer met de R&B van de oorspronkelijke band maar was doorspekt met klassieke invloeden, mede door het gebruik van een orkest. Het wordt in brede kring beschouwd als de meest geslaagde poging een stuk op te nemen waarin pop en klassiek gecombineerd zijn. Op het volgende album, In Search of the Lost Chord (1968), werd een meer psychedelische richting ingeslagen en werd het orkest vervangen door Pinders mellotron. Deze richting werd voortgezet op de volgende vijf albums: On the threshold of a dream (1969), To our Childrens Childrens Children (1969), A question of balance (1970), Every good boy deserves favour (1971) en Seventh sojourn (1972). Een van de opvallendste dingen aan de albums is dat de tracks in elkaar overlopen, dat was vernieuwend voor die tijd. Na de aansluitende tour besloot de band een rustperiode voor onbepaalde tijd in te lassen. Hayward en Lodge brachten in 1975 de single Blue Guitar en het formidabele album Blue Jays uit. Solo brachten beide heren in 1977 ook nog albums uit. Van John Lodge verscheen "Natural Avenue" en van Justin Hayward "Songwriter". Graeme Edge en Ray Thomas brachten twee solo albums uit. Terwijl "The Promise", uit 1976, Mike Pinders enige soloalbum was uit die periode. Van Ray Thomas kwamen "From mighty Oaks" en "Hopes, wishes and dreams".

Het reüniealbum dat in 1978 verscheen, Octave, was het laatste album waarop Mike Pinder te horen was. Hoewel het album niet zo sterk was als zijn voorgangers leverde het zowaar weer een prima hit op: Had to fall in love. Na "Octave" verhuisde Mike Pinder naar de U.S.A. om meer tijd met zijn gezin door te brengen. De uit Yes afkomstige Patrick Moraz verving hem. In 1981 volgde nog "Long Distance Voyager". Hoewel het album met name in de U.S. zeer succesvol was, bleek Mike Pinders invloed op de typische Moody Blues-geluid veel groter dan verwacht. Op verdere albums bleek het gemis van Pinder steeds meer, en het vernieuwende en de unieke stijl van de begin tijd leek te zijn verdwenen. De groep maakte desondanks, in de U.S.A. nog een soort revival mee met de hitsingle "Your Wildest Dreams" afkomstig van het album "The Other Side Of Life" (1986). Patrick Moraz zou uiteindelijk de band in 1990 verlaten, hoewel hij nog wel te horen was op "Keys Of The Kingdom" dat in 1991 verscheen.

Strange Times (1999) was het laatste album waaraan Ray Thomas zijn medewerking verleende. Na nog enkele jaren met de band concerten te hebben gegeven, stapte ook hij op, om gezondheidsredenen. Tegenwoordig treden de laatste drie overgebleven leden Justin Hayward, Graeme Edge en John Lodge als trio op. Als trio brachten zij in 2003 nog het kerstalbum "December" uit. In 2004 en 2006 gaven ze uitverkochte concerten in de Heineken Music Hall, waarbij bleek dat met name Justin Hayward opvallend goed bij stem blijft. Op 15 en 16 oktober 2008 keerden de Moodies opnieuw terug naar Nederland voor uitverkochte concerten in de Heineken Music Hall, waar bleek dat vooral de nummers uit de periode 1967 - 1972 geen spoortje slijtage vertoonden.